Í morgun var menntaspjall um skólabókasöfn í Samspilinu meðan ég var vant viðlátin. Þar kom margt gagnlegt fram, sá ég, m.a. sú kenning að bókasafnið sé hjarta skólans. Það er nefnilega málið, það er vinnuaðstaða, fræðasetur, menntabúðir, griðastaður og samfélag nemenda, allt í senn. Þangað koma nemendur til að leita sér heimilda, leysa heimaverkefni eða þverfagleg verkefni, lesa sér til skemmtunar, hitta aðra nemendur, rekast á skemmtilega bók eða gagnleg fræði og vera innan um alls konar bækur. Það er orðið þannig að aðgangur nemenda heima að bókum er afskaplega misjafn og skólabókasöfn jafna þann aðstöðumun að miklu leyti. Enn er sáralítið af t.d. skáldsögum komið á rafrænt form svo bókin blífur í einhver ár enn.
Skólabókasafnið á vissulega líka að vera upplýsingatækniver með tækjum og tólum til að vinna að skólaverkefnum í margvíslegum forritum þar sem starfsfólk getur aðstoðað. Þar eru skipulagðar bókakynningar, forrits- og tæknikynningar, þemavikur, lestrarátak og skáldaheimsóknir. Kennarar ættu að vinna mikið með starfsmönnum bókasafnsins að margvíslegum þverfaglegum verkefnum og vera sjálfir sýnilegir á bóksafninu!
Það er ennþá þörf fyrir bækur þótt upplýsingatæknin sé frábær. Hvorki bækur né net spanna allt sem hugsast getur en eru saman ótæmandi þekkingarbrunnur.
Skólabókasafnið á vissulega líka að vera upplýsingatækniver með tækjum og tólum til að vinna að skólaverkefnum í margvíslegum forritum þar sem starfsfólk getur aðstoðað. Þar eru skipulagðar bókakynningar, forrits- og tæknikynningar, þemavikur, lestrarátak og skáldaheimsóknir. Kennarar ættu að vinna mikið með starfsmönnum bókasafnsins að margvíslegum þverfaglegum verkefnum og vera sjálfir sýnilegir á bóksafninu!
Það er ennþá þörf fyrir bækur þótt upplýsingatæknin sé frábær. Hvorki bækur né net spanna allt sem hugsast getur en eru saman ótæmandi þekkingarbrunnur.